Van voodoo wil Juan Haag niets weten. Santeria daarentegen hij wel een goede associatie voor zijn tentoonstelling 'Bloedmooi' die nu bij Galerie Mirta Demare te zien is. Beide zijn Latijns-Amerikaanse religieuze tradities waarin bloed een rol speelt. Alleen heeft voodoo een sinistere bijklank van zwarte magie, terwijl voor santeria bloed vooral een positieve bron van leven is.

De bijbel is ook een associatie die bij zijn werk past, evenals de katholieke heiligentraditie, de natuur, Baudelaire, alcohol, en visies op het kunstenaarschap: zolang de galeriebezoekers maar het levenscheppende positieve in zijn werk herkennen. De Colombiaanse kunstenaar, die soms zelf in de galerie zit, zegt dat met klem omdat niet iedereen meteen het optimisme in zijn werk herkent. Haag schildert namelijk met zijn eigen bloed.

Het begon jaren geleden met een ongeluk, sindsdien verwondt Haag zichzelf. Bij Mirta Demare zijn tekeningen te zien die eenvoudige bomen, vulkaanexplosies of planten voorstellen. Het bloed is vlekkerig aangebracht op het papier, wat de herkenbaarheid niet ten goede komt. Maar dat is nu net Haags bedoeling: hij houdt van dubbele betekenissen. De bomen en explosies lijken op elkaar, waarmee hij de groeiende en vernietigende krachten in de natuur vergelijkt. Tegenover deze tekeningen hangt een complete klimop die van een muur is gehaald. Deze planten groeien ten koste van draagmuren, waardoor je - hoe mooi ook - een klimop beter van je gevel kunt halen. Dit betreffende exemplaar oogt nu nog best groen, maar tegen het einde van de tentoonstelling zullen al heel wat blaadjes verschrompeld zijn.

De installatie biedt uitzicht op een kapotte muur, een grafsteen, een slangenhuid, en een volledige behangrol vol met onvoorstelbaar veel bloedtekeningen. Het enige kunstwerk waar geen natuurlijke materialen aan te pas zijn gekomen, is een metalen kluwen die voor Haag de verwardheid van zijn geest verbeeldt.

Haag praat graag en snel over zijn werk. De thematische verbanden die hij tussen zijn kunstwerken legt, zijn onuitputtelijk. Leven, dood, natuur, geloof, zonde, erotiek, demonen, het gaat door en door en door. De gedachtebrij die in Haags hersenen non-stop op volle toeren draait, is echter voor een buitenstaander niet aan zijn tentoonstelling af te lezen. Natuurlijk, zijn materiaalkeuze roept vragen op. Is dat bloed? Van hem zelf? Zou hij wel helemaal…?

Een gesprek met de kunstenaar werkt verhelderend, alleen is hij zelf niet altijd in de galerie aanwezig. Wel stelt hij zijn persoon centraal in de performances waarmee hij zijn tentoonstellingen opluistert. Dan komt hij extravagant voor de dag, bedoeld als kritiek op heersende stereotype denkbeelden over het wilde kunstenaarschap. Maar bovenal gaan ze over Juan Haag zelf, net zo goed als zijn werk dat in feite ook doet. Want hoeveel bijbels en bewondering voor de natuur Haag er ook bij haalt, het lijkt of zijn kunst vooral dient om zijn demonen uit te bannen. Die bedoelingen maskeert hij met veel symboliek waardoor zijn keurige presentatie uiteindelijk niet zo goed communiceert als hij dat zelf doet.

Bloedmooi / Juan Haag, t/m 16 november 2003 bij Galerie Mirta Demare, Blekerstraat 10 Rotterdam. Do - zo 13 - 18 uur